Mijn eerste CVA in 3 juni 2012

Mijn verhaal begint in 2012, eigenlijk al eerder, maar dat wist ik toen nog niet.

Sinds 1998 deed ik vrijwilligerswerk bij onze lokale omroep en sinds 2008 deed ik mijn radio uitzendingen op dinsdag avond en op zondag middag.

Op die bewuste middag zat ik net een half uurtje achter de microfoon in een speciale thema uitzending. De muziek was afgelopen en ik wilde die afkondigen en de volgende aankondigen. Hoe ik mijn best ook deed, ik kon geen woord uitbrengen. Dus gebaarde ik maar naar mijn technicus dat hij een muziekje moest starten. Meteen daarna kon ik weer spreken en sprak ik mijn verbazing  tegen hem uit over het feit dat ik even niet kon praten. Toen ik weer moest spreken, nam ik iets om voor te lezen zodat ik daar houvast aan kon hebben. Het lezen lukte me nog net maar ik merkte wél dat het zwaar was, de klanken mijn mond uit laten komen vergde enorme concentratie. En nóg had ik (als doktersassistente) niets in de gaten. Uiteraard moest ik later weer spreken, maar ik liet me niet ontmoedigen ik moest nog anderhalf uur vooruit, dus probeerde ik de humor er in te houden. Maar toen merkte ik dat hetgeen wat ik dacht te zeggen, mijn mond niet uitkwam. Ik sprak hele andere dingen uit, ik probeerde er nog iets grappigs van te maken maar ook dat lukte niet...dus toen ben ik toch maar gestopt. Links en rechts deed alles het dus liep ik voorzichtig naar onze receptie waar de huisartsenpost gebeld werd en ik na enkele boe boe en brr klanken te horen kreeg dat de ambulance er aan zou komen. Een collega regelde uiteraard dit gesprek en belde mijn man. Op dat moment vond ik het zo raar allemaal en zo'n larie dat er een ambulance kwam. Ik kon toch met mijn man even naar de huisartsenpost rijden?! Opeens viel ook mijn rechterzijde van het lichaam uit, en praten ging ook alweer niet meer, eerlijk gezegd kwam toen toch de schrik wel. Ambulance kwam met loeiende sirenes aanrijden ongeveer tegelijkertijd als mijn man. Het was voor mijn man zo iets als 'hij stond er bij en keek ernaar' Ik kon geen woord uitbrengen en knikte maar iets van ja en nee als antwoord op de vragen. Mijn man was in tranen en ik weet nog heel goed dat ik hem zo graag wilde troosten en ik wilde zeggen dat ik geen pijn had. Alsof dat veel zou uitmaken voor hem, maar goed, ik wilde gewoon dat hij dat wist. Dat staat me nog heel goed bij !

 

Ik probeer nu heel hard terug te halen hoe het verder verliep. Ik weet in elk geval nog dat ik het maar heel onwerkelijk vond om in de ambulance te liggen die met loeiende sirenes over de weg schoot. De ambulance broeder probeerde of ik ik weer kon spreken maar nee.. dat gebeurde niet. De aankomst in het ziekenhuis kan ik me helemaal niet meer voor de geest halen. Ik neem aan dat ik toch eerst bij de Eerste Hulp werd gebracht maar ik kan het me niet herinneren. Mijn eerste herinnering stamt van de Stroke Unit, ik zie de vrouwelijke assistent neuroloog zó voor me. Hoe ze me vragen stelde. Ik weet in ieder geval wél nog dat ik op een bepaald moment weer kon spreken maar toen mijn kinderen aan mijn bed stonden, viel ook ineens mijn spraak weer weg wat voor mijn zoon heel beangstigend was. Dat die spraak weer wegviel hoorde niet te gebeuren. (Ik kon me nog wel meer voorstellen wat niet hoorde te gebeuren maar ja, ik had geen zeggenschap meer over mijn lijf)

Toen bespraken ze de mogelijkheid voor een experimentele behandeling in het ziekenhuis van Maastricht maar daar moest ik toestemming voor geven, Ik wilde advies hiervoor vragen aan min baas (huisarts) Die wilde ik dus bellen, of althans mijn man moest hem bellen. Zonder spraak was dit niet uit te leggen,. gebarentaal 'telefoon' lukt maar baas uitbeelden lukte niet dus gebaarde ik naar een pen. IK dacht: dan schrijf ik het wel. Oké, ik kreeg pen en papier. Ja, ik had pen en papier, maar nu? Ik probeerde bewegingen op papier te maken maar had geen idee hoe ik moest schrijven!?!? Wat ik 'geschreven'  kreeg, wist ik van dat niet klopte. Uiteindelijk, ik weet niet hoe, snapte iemand het en werd mijn baas gebeld. Hij adviseerde om absoluut die behandeling te doen. DUS; hoppakee, daar ging ik weer, ambulance met loeiende sirenes in richting Maastricht. Ik geloof dat ik alles maar over me heen liet komen al moet ik bekennen dat ik nú, nu ik dit schrijf, knap emotioneel word.( Overigens stroomden de tranen nog maandenlang over mijn wangen als ik een ambulance met loeiende sirenes zag. )

In Maastricht aangekomen wilde mijn spraak ineens iets doen, Niet als vanzelfsprekend maar wat klanken wilden er wel uit.. terwijl ik naar de scan gereden werd probeerden de verpleegsters en arts me aan het spreken te krijgen. Ze waren vrij bot, Kom op,/ zeg wat /nee/ niet denken /spreken/ hoeveel kinderen heb je/hoe oud/ kom op uitspreken/

IK ervoer het als heel, echt héél vervelend! Ik weet nog dat ik heel erg naar het toilet moest en hard aan het denken was hoe ik dat moest zeggen. Uiteindelijk wist ik ik dat als ik het woord 'plassen' zou zeggen, dat dat voldoende was. Dus zei ik dat en werd ik naar het toilet gebracht.

----------------------------------------------------------------------

Later werd een brief op mijn thuisadres bezorgd die voor de huisarts bestemd was. In die brief stond dat ik volgens hun alles fakete, dat ik deed alsof  maar dat er niets mis was met me. Dat ik niet snel genoeg had kunnen uitspreken naar het toilet te moeten. Ja het woord 'plassen' had ik eruit geperst. Maar deze brief raakte me verschrikkelijk.

Een behandeling kreeg ik uiteraard niet !

---------------------------------------------------------------------

Uiteindelijk werd ik zonder sirenes weer in de ambulance naar mijn eigen ziekenhuis gebracht waar men verrukt was mijn stem te horen. Wonder boven wonder sliep ik heel goed 's nachts.

De volgende ochtend kwam de neuroloog voor de ochtendronde. Volgens hem was er weinig aan de hand en had ik een typische stress reactie gehad. Toen ik met verbazing zei dit nog nooit gehoord te hebben, gaf hij aan dit regelmatig te zien en dat het weinig voorstelde. Hetzelfde had hij mij een jaar eerder verteld toen ik met acute oog klachten naar hem gestuurd was omdat ik het zicht aan 1 oog verloren was. Ook dat stelde toen niks voor volgens hem.

Ik moest wat onderzoeken doen(halsslagader onderzoek en MRI) en daarna mocht ik wat hem betrof naar huis.

Na de MRI moest mijn gezin bijeen komen en kregen we van een assistent arts te horen dat er wel degelijk een herseninfarct gezien was op de MRI. Tot zover de overduidelijke stressreactie die niets voorstelde !!

Met een halve apotheek aan medicatie en een hoop afspraken voor onderzoeken meer, mocht ik gewoon naar huis. Verder geen uitleg of nazorg.

 

Na enkele weken kreeg ik een brief van de Neurologisch verpleegkundige om op een gesprek te komen. Hij was heel verbaasd om te horen dat ik geen vervolgafspraken had bij de revalidatie. Daarnaast was hij niet tevreden over mijn bloedwaardes en ging hij met de neuroloog overleggen om mijn medicatie bij te stellen, wat dus ook gebeurde.

Tevens regelde hij een afspraak bij de revalidatie arts om uiteraard revalidatie op te starten.

Deze verpleegkundige ben ik véél dank verschuldigd !