Mijn 1e hartinfarct 10 juli 2012

Ja, wat kan ik vertellen over mijn 1e hartinfarct. Hoewel ik altijd geweten' had dat ik ooit een hartinfarct zou krijgen, viel deze me toch rauw op mijn dak. 

'Geweten' omdat dit in mijn familie niet anders was en toen ik op mijn 30e hoge bloeddruk kreeg en enkele jaren later verhoogd cholesterol, wist ik dat er geen ontkomen aan was. Mijn moeder kreeg haar 1e hartinfarct op haar 40e en haar vader (mijn opa dus) idem dito. Toen ik 41 werd juichte ik vol trots de dans nog even ontsprongen te zijn. Inderdaad, nog even want 4 maanden later kwam het herseninfarct en ruim 1 maand later dit hartinfarct. Het weekend vóór het hartinfarct was ik met mijn dochter een weekendje verzorgd weg geweest. Helaas voelde ik me vreselijk het hele weekend, oververmoeid en gewoon niet lekker. Mijn dochter verwende mij enorm, zo had ze een bubbelbad klaarstaan na mijn middagslaapje, maar niets mocht baten. Een dag eerder dan gepland zijn we dan ook opgehaald door mijn man, dat was op zondagavond. Op maandag bleef ik moe, wat ik weet aan het herseninfarct. Maandag nacht kreeg ik ineens vreselijke pijn op de borst. Geen andere klachten, geen pijn in de linkerarm, niet in de kaken alleen een ongelooflijke pijn op de borst. 

In eerste instantie nam ik wat paracetamol maar dat hielp niets, toen heb ik mijn bloeddruk eens opgemeten en die was behoorlijk hoog waarna ik toch de huisartsenpost maar belde. Mijn spraak was nog steeds gebrekkig van na de CVA, dus daar schokken ze ook al van. Je wilt niemand tot last zijn dus vroeg ik of ik met mijn man kon langskomen. Maar die vlieger ging niet op, er werd natuurlijk (hoe kan het ook anders?) een ambulance gestuurd en jazeker.. met loeiende sirenes! 

Daar ging ik weer. Als ik heel eerlijk ben, dacht ik absoluut dat dit vals alarm was, ik kon toch niet nu ook nog een hartinfarct krijgen ??!!?

In het ziekenhuis aangekomen, kreeg ik ook paracetamol, plus wat maagpilletjes en vanzelfsprekend bloedonderzoek en hartfilmpjes. Het zag er allemaal niet zorgwekkend uit, nou heel fijn maar waarom bleef mijn pijn dan zo erg?? Ook de neuroloog werd nog ingeschakeld omdat men vanwege mijn slechte spraak zeker wilde weten dat er ook neuroloisch niets speelde. Uiteindelijk stond de cardioloog toch met een serieus gezicht aan mijn bed met de boodschap dat het bloed onderzoek tóch op een hartinfarct wees. Tranen met tuiten heb ik gehuild! Ik begreep het allemaal niet meer. Ik zat nog in het éne onwerkelijke (en onbekende) en nu begon een niéuw onwerkelijk iets.

In het ziekenhuis werd ik ontzettend goed opgevangen en behandeld. Als allereerste kreeg ik medicatie (volgens mij bloedverdunners) 

Daarna een infuus met vaatverwijders maar daar had ik pech mee, helaas. Mijn pijn op de borst bleef aanhouden dus bleef ik langer aan die infuus maar door de vaatverwijders kreek ik enorme hoofdpijn die dus nét zolang als de infuus bleef, aanhield. Voor die hoofdpijn kreeg ik simpelweg wat paracetamol maar ik heb nachten niet geslapen... Toen ik een MRI onderzoek kreeg, moest die infuus er even uit en de hoofdpijn verdween gelijk. Wie een MRI gehad heeft weet precies wat voor kabaal die machine maakt, maar ik heb genoten van wat tijd in dromenland. En daarna ging de infuus weer in, toen wat het weer gedaan met mijn rust. Die MRI was overigens nog geregeld door de revalidatie-arts, waar ik immers naartoe gerold werd na mijn 1e hartinfarct.

Uiteindelijk is het vanzelfsprekend weer goed gekomen met mijn pijn op de borst en hoofdpijn.

Ik probeer nu hard te denken hoe verder alles verliep na dat infarct. Ik herinner me nog dat ik een Katherisatie via de lies kreeg, gewoon in het ziekenhuis in Geleen/Sittard, ik hoefde niet naar Maastricht hiervoor.

Echt bang was ik niet voor dit onderzoek maar prettig en vol vertrouwen was toch anders. Het viel me achteraf behoorlijk mee en ik vond het ook reuze interessant om te zien op beeld. 

Mijn infarct was veroorzaakt door een kleine verstopping ergens verder weg, achter door (zeg maar) bij de kransslagaders. Ze hoefden daar niets mee/aan te doen wat dat kleine adertje zou vanzelf afsterven. Nou, bij mij niet dus, zou achteraf blijken.

 

Na een kleine week mocht ik naar huis met een agenda vol afspraken/onderzoeken.

 

Bij de cardiologisch verpleegkundige kwam het eerste probleem ter sprake, was hart revalidatie wel mogelijk? Dat moest overlegd worden met de neurologische revalidatie afdeling. Na overleg bleek dit niet verstandig. Na CVA moet je binnen de grenzen van je kunnen blijven terwijl na een hartinfarct de grenzen juist overschreden en verlegd moeten worden. Nee, inderdaad niet handig. De keuze lag bij mijzelf, dus wel zo prettig. 

Ik besloot de revalidatie van neurologie te gaan doen omdat ik dat ook nodig had om te leren omgaan met mijn brein, mijn NAH klachten. Bij cardiologie werd alleen het conditionele aspect meegenomen. 

Bij neurologie waren echter weer geen bijeenkomsten met uitleg dus besloot ik dat gedeelte wél via cardiologie te doen. Gelukkig was dat mogelijk. Het belangrijkste vond ik de bijeenkomst van de diëtiste met voedingsadviezen. Met 2 verschillende infarcten kon ik die uitleg en adviezen wel gebruiken. Ik heb namelijk nog nooit echt op gewicht, vetten en zouten hoeven letten. Geen idee hoe dat nu allemaal in elkaar zat.

 

Lees het vervolg hierover op de volgende pagina 'het jaar er tussen in...'

Maak jouw eigen website met JouwWeb