- Waar trek je de grens als je zelf de grenzen niet meer kent?- Deze vraag stelde ik mezelf na hartinfarct 2 vaak.. Ik wist gewoon echt niet meer wat ik nog moest doen om mijn grenzen te bewaken. 

Toen ik dit hartinfarct kreeg was ik net zoals bij het eerste hartinfarct helemaal niet druk bezig. 

Op het werk had ik 3 weken zomervakantie, zelfs op mijn vrijwilligerswerk had ik bij toeval een weekje vrij  (er waren geen reguliere uitzendingen i.v.m. de triathlon die bij ons in het dorp/stad plaatsvond)

Net zoals de keer ervoor gebeurde het op een late maandagavond (nacht eigenlijk).Ik zat aan de computer om een film uit te zoeken die ik wilde gaan kijken om in slaap te vallen. Ineens kreeg ik vreselijke pijn op de borst en ik voelde eigenlijk gelijk dat het weer  díe pijn op de borst was. Deze keer ook pijn in de linkerarm erbij. Ik weet nog dat ik bij mezelf dacht: het zal toch niet weer? Toen ging ik de bloeddruk maar eens opmeten, paracetamol nemen en een pilletje onder de tong. Heel braaf wat ik moest doen. Bloeddruk was torenhoog en de pillen werkten totaal niet. Op hoop van zegen de huisartsenpost maar wéér gebeld en jawel hoor. Ik zou met ambulance opgehaald worden.  IK had nog aangeboden met mijn man te komen maar dat mocht niet. Daarop ben ik mijn man maar eens gaan wakker maken, hij sliep inmiddels. Het was immers nacht. De ambulance was snel ter plekke maar net als de vorige keer gaf het hartfilmpje niets aan. Volgens ECG was het dus geen infarct. Het schijnt dus dat ik van die hartinarcten krijg waarbij er nooit iets te zien is op de hartfilm. Daar bestaat ook een naam voor: Nonstemi infarct. Non betekent uiteraard geen of niet. Stemi staat als afkorting voor de ECG waardes die beoordeeld worden, zoals bv de 'ST'- elevatie die bekeken wordt en die bij mij dus nooit afwijkt. Zelfs een hartinfarct kan ik niet eens krijgen hoe het móet'!! Hoe dan ook, ik werd op de brancard gebonden en de ambulance ingerold. Met loeiende sirenes op weg naar het ziekenhuis waar al snel uit de bloedtesten kwam dat er zeker sprake was van een hartinfarct.  Hoe raar het ook klinkt maar op zo'n moment ben ik toch altijd opgelucht dat ik niet voor niets aan de bel getrokken heb. Ik kan op mezelf en mijn gevoel vertrouwen. En ik val niemand voor niets lastig. In het ziekenhuis verzekeren ze me altijd dat ik beter een keer teveel aan de bel kan trekken dan een keer te weinig. Iets wat ik zelf ook steeds aan anderen zeg maar voor mezelf voelt het niet zo. Ik voel me snel een last voor anderen. 

IK zag de bui alweer hangen en verwachtte stevige hoofdpijn zoals na het eerste hartinfarct. Aangezien ik weer aan het infuus met vaatverwijders gehangen werd. Maar die hielpen deze keer vrij snel en zo mocht ik vrij vlot weer van dat infuus af en dus geen nare hoofdpijnen meer. De dag na opname zou er gekeken worden voor een nieuwe katheterisatie maar na pakweg een uurtje kreeg ik een spuitje met bloedverdunners omdat de katherisatie niet zou gebeuren die dag. 

Tot... jawel hoor, er kwam een plekje vrij. De verpleging mopperde over de onhandigheid ná een spuitje met bloedverdunning. Volgens de cardioloog was dat geen probleem als ik naderhand met het stevige drukverband maar tot morgenvroeg plat bleef liggen!?!! En plat betekent dan letterlijk plat. Ook met eten en drinken, dat valt me nu pas in, dat zou ik nu met mijn slikproblemen helemaal niet meer kunnen. Dan maar zorgen dat ik geen hartinfarct meer krijg!

Dat plat liggen tot de dag daarna was een hele opgave, ik vond het rampzalig. Maar goed...Het mooie nieuws was dat er geen nieuwe verstoppingen zaten, het euvel was nog steeds het diepe kransslagadervaatje (uit het eerste hartinfarct)wat afgestorven had moeten zijn. Die was er dus nog vrolijk, het maakte mij niet vrolijker in elk geval want ik moest blijven afwachten of die ooit zou die afsterven. 

Toen ik eindelijk weer rechtop mocht, mocht ik ook wat over de afdeling lopen en het leek me tijd om mijn baas maar eens in te gaan lichten over mijn 'heuglijke' nieuws. Aan een tuintafeltje op een balkon binnen op de afdeling waar ik lag, trok ik de stoute schoenen aan en belde ik mijn baas op zijn vakantie adres. Hij begreep er net zo min van als ik en wenste me sterkte en beterschap. Ja, wat wilde hij meer... Ik hoefde niet zo lang meer in het ziekenhuis te blijven en mocht op zaterdagochtend naar huis. Mijn man maakte alleen nog een tussenstop.. ik moest stoppen met roken van hem (ja, ik weet het, maar ik was nog steeds niet gestopt, ondanks alle infarcten *bloos*bloos*, noem het de stressperiode waar we in zaten (met een excuus) Mijn man nam me mee naar een winkel om een elektrische sigaret te kopen.  De missie slaagde en ik ben zeer snel kunnen stoppen met het roken van sigaretten en shag. Alleen wilde ik het nicotinegehalte van de elektrische sigaret nog omlaag brengen. Daarbij hielp mijn baas me, om dit zodanig af te bouwen zodat er ook geen terugval zou plaatsvinden. 

Na ontslag het ziekenhuis moest de revalidatie weer opnieuw bekeken gaan worden. Ik was nét zo ongeveer klaar met mijn neurologische revalidatie die opgepakt was bij de fysiotherapie in mijn woonplaats. Besloten werd dat er een brief naar de fysiotherapeut zou gaan met instructies en ik in het ziekenhuis alleen de groepsbijeenkomsten zou gaan doen. 

Dat was voor mij al een hele opluchting, ik was al bang opnieuw een strak revalidatieproces in te moeten gaan.

Vrij snel mocht ik deze keer ook weer autorijden omdat er géén nieuwe beschadiging aan het hart was en ik voor de vorige beschadiging  (dezelfde) immers al toestemming van het CBR had gekregen.

Enkele weken later stierf een vriendin van mij, zij woonde in het midden van het land en ik sprak met een vriendin af dat ik naar haar in Venray zou komen rijden en van haar uit reed zij naar de plek van de uitvaart.

Onderweg echter, ik zat op de autobaan ter hoogte van Roermond, en mijn hele lijf begon te trillen, ik had er geen controle meer over, ik keek in de spiegel of mijn mondhoek af hing, maar door alle getril was dat niet eens te zien. Met veel gemopper en ongeloof heb ik de auto op de vluchtstrook gezet en mijn vriendin gebeld waarop ik ook weer pijn op de borst kreeg. Meteen nog maar een pilletje onder de tong genomen. Het getril was voorbij op dat moment, ik heb serieus nog even overwogen om verder te rijden. Maar dat vond ik toch onverantwoord. Mijn eerste herseninfarct kwam immers ook met horten en stoten. En wie weet wat op de autobaan zou gebeuren??!! Mijn vriendin verklaarde me ook voor gek en belde gelijk 112. Een ambulance en politiewagen werden gestuurd. Ambulance moge duidelijk zijn, de politie kwam mee om mijn auto mee te nemen. In de ambulance werd nog getwijfeld of ze me naar mijn eigen ziekenhuis zouden rijden, waar ik immers bekend was, of naar Roermond. De chauffeur van de ambulance besloot voor het laatste. Aangezien ik klachtenvrij werd ingeleverd in Roermond besloot men geen nader onderzoek te doen, behalve bloedonderzoek uiteraard. En me wél op te nemen uit voorzorg op de neurologische afdeling.

Ik baalde stevig,  de begrafenis van mijn vriendin miste ik, alwéér een ziekenhuisopname en ook zat de schrik er toch wel in. Naderhand gezien is dit absoluut de meest gezellige ziekenhuisopname ooit geweest!

Ik lag op de kamer met 4 personen en met 1 van hun klikte ik waanzinnig goed en er gebeurden zulke rare dingen, stomme fouten die we maakten dat we 2 dagen alleen maar gelachen hebben. Die verpleging moest gedacht hebben dat er met ons of niks mis was ofwel alles mis was.

En lekker eten dat ze in Roermond hadden??!! Daar mogen andere ziekenhuizen les gaan nemen hoor...

De 2e dag werd ik onderzocht door een fysiotherapeut en ik kreeg een hals onderzoek.(doppler?) De fysio gaf aan dat er wel wat krachtsverlies rechts was maar veel wandelen was voldoende om dit op te halen. Halsonderzoek was prima, niks geks. Er werd uitgegaan van een TIA.

En dát is dus die TIA die ik achteraf betwijfel! Ik denk achteraf gezien dat dit één van mijn eerste epileptische aanvallen is geweest. Aan gezien ik niet 'schuimbekkend'(klinkt oneerbiedig zo, sorry voor wie dit wel heeft) op de grond lig spreek ik altijd liever van epileptische aanvalletjes. Tegenwoordig heb ik die dingen regelmatig. Volgens een neuroloog kan dit veroorzaakt worden door de littekens wat de infarcten achterlaten.

In het weekend mocht ik gelukkig weer naar huis. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens toch?