(vertaling- het leven bestaat 10% uit wat je overkomt en 90% uit hoe jij er op reageert)

Dit plaatje en deze spreuk verwoordt precies  hoe ik in het leven ging staan na mijn laatste TIA in november.

Mezelf ronduit zielig voelen en daarom mijn bed niet meer uitkomen, zou mij nooit meer gebeuren.

Ik probeerde me met een beetje inhouden (advies van neuroloog proberen op te volgen toch..) toch weer vooruit te gaan.  Met ingang van januari startte ik weer met werkhervatting, rustig aan, op aangepaste plek, aangepaste werkzaamheden slechts 2 uur per week.

Vanaf februari voorzichtig naar 2 keer per week. Maar dat was toch veel, ik werkte om te kunnen gaan slapen de dagen erna. In maart dan ook toch maar niet verhoogd in de uren en op 2x2 uren stabiel gebleven.

Halverwege maart moest ik naar UWV voor mij WIA keuring. Wat was ik nerveus, helemaal voor niets bleek al heel snel. De verzekeringsarts zei letterlijk dat hij normaalgesproken waardering heeft voor mensen die hun werk proberen te hervatten maar MIJ vond hij oerstom!! Ik moest eens van mijn leven de rust gaan genieten want ik bleef de infarcten op mezelf afroepen.

Tranen met tuiten heb ik gehuild. Achteraf gezien had hij waarschijnlijk wel wat gelijk maar mijn werk betekende zó ontzettend veel voor me. Hij gaf meteen aan dat ik een IVA (volledig arbeidsongeschikt) ging krijgen om ook toekomstige zenuwen uit de weg te gaan. Ik zou nooit op herkeuring of controle hoeven te komen.

Mijn baas reageerde heel positief en zei niets anders verwacht te hebben. Een week later werd ik gebeld door de arbeidsdeskundige die aangaf mij de rit te willen besparen omdat hij niets met mijn mogelijk- en onmogelijkheden kon weten te verzinnen en hij zich volledig aansloot bij de verzekeringsarts en ik dus 100% IVA afgekeurd was. Ik begon maar alvast te verzinnen hoe ik mijn tijd om kon krijgen... Drie dagen later ging ik languit en brak ik mijn linker onderarm. Dat betekende gips tot aan mijn schouder.. pffff

Iedereen zei, wees maar blij dat het links is aangezien ik rechtshandig ben. Ik was maar blij om één ding! Dat ik niet weer mijn baas hoefde te bellen om me ziek te melden. Verder was deze meid niets nada noppes blij.. En pijn... o wat deed dat pijn.

 Daarnaast was ik weliswaar rechtshandig maar had ik daar een verminderd gevoel, dus dat werkte ook niet echt mee. Gelukkig had ik mezelf al veel handigheidjes aangeleerd (mijn compensatievermogen toch) waardoor ik me redelijk goed kon redden. Autoprivileges was ik vanzelfsprekend weer kwijt.

De breuk heelde helaas totaal niet en mijn revalidatie arts adviseerde om het operatief te laten verhelpen, hij zei dat ik tot Kerst in het gips kon zitten en het dan nog niet geheeld zou zijn. Om een lang verhaal kort te maken, in juli werd ik geopereerd en en kreeg ik een titanium plaat, titanium vlokken en titanium schroeven in mijn onderarm geplaatst. Er was voor titanium gekozen zodat ik 1. maar eens keer geopereerd hoefde te worden zodat ik niet steeds met bloedverdunners hoefde te switchen en 2. titanium kan ook in de MRI voor het geval dát.... 

Met mijn geopereerde arm en zonder gips na al die weken moest ik weer opnieuw mijn arm maar voornamelijk mijn elleboog weer leren gebruiken. 

Eind augustus was dit stabiel genoeg om weer te kunnen autorijden. Ik was op een vrijdag gestart hiermee en op woensdag kreeg ik een telefoontje dat mijn groetmoeder met een gebroken heup op de keukenvloer lag. Of ik gelijk naar het ziekenhuis in Heerlen wilde komen.

Natuurlijk !! Oma werd geopereerd maar ze had ernstig hartfalen, Tien dagen later overleed ze vredig in haar slaap. Ze heeft iedereen op de kamer een fijne nachtrust gewenst en is zelf ingeslapen. Hoewel ze een mooie leeftijd had (91) en mijn laatste woorden aan haar woorden van liefde en trots waren geweest, was mijn verdriet toch groot.

Het jaar 2014 liep ten einde met alles regelen en afscheid nemen van een plek die voor mij als mijn thuis voelde.

 

MAAR: voordat 2014 afliep gebeurde er nog iets. Goh, hoe vertel ik dat verhaal? Laat ik beginnen met een klacht die ik overhield aan mijn 3e en laatste hartinfarct. Voorheen was ik een ontzettende koukleum maar sinds dat infarct had ik het altijd warm ! Niet gewoon warm maar het zweet gutste gewoon, mijn haren werden er drijfnat van. Mijn cardioloog probeerde met aanpassing van medicatie de oorzaak te vinden, waar ,hoe kon het ook anders, niets uitkwam.

Iedereen plaagde me met 'het zal de overgang wel zijn' en mijn baas noemde me van koukleum tot warmbloedig te zijn gegaan.

In de eerste week van november ging ik boodschappen doen maar ik werd helemaal onwel. Ik ben met mijn boodschappenkar op de paktafels gaan zitten en heb mijn man gebeld dat ik zo niet zelf naar huis durfde te rijden. IK had geen pijn maar voelde me hartstikke totaal onwel, ik heb er geen ander woord voor. We wonen op een steenworp afstand van de winkels, dus mijn man was er snel. Ik kon niet anders dan mijn bed in en denken 'uitzieken, het zal wel een griepje zìjn'

Toen ik op mijn benen ging staan gaandeweg die week, kreeg ik precies hetzelfde gevoel als wat ik voelde na mijn hartinfarcten en ik was er van overtuigd dat het een hartinfarct geweest was. En nog iets heel idioots, ik kreeg verschrikkelijke pijn aan mijn voeten. Het leek alsof mijn voeten helemaal open lagen van eczeem maar er was niets aan te zien. Ook voelde het alsof er messen door de voetzool in gestoken werden door het bot van de wreef heen. Het was een niet uit te houden pijn waar geen medicatie bij hielp. Ik lag gewoon te huilen van de pijn omdat ik niet anders meer kon.