Het zal duidelijk zijn dat het het tweede halfjaar 2012 voornamelijk bestond uit revalideren, revalideren en revalideren. Afgewisseld met bezoekjes aan de arbo-arts. Aangezien autorijden nog uit den boze was, kreeg ik ziekenvervoer voor alle ziekenhuisbezoeken.

Het schrijft zich allemaal zo simpel maar het was voor mij toch een bijzonder moeilijke en emotionele periode (naast al deze gezondheidsproblemen speelden er ook nog privé problemen) Geen wonder dat er bij de revalidatie ook naast neuropsychologie er gewone psychologie werd ingeschakeld.

Inmiddels had ik ook de MRI uitslagen bij de revalidatie arts gekregen. Hij legde mij uit dat er meerdere infarcten vastgesteld waren op de MRI, waarschijnlijk had ik op 3 juni 2 CVA's tegelijk gehad, 1 in het spraakcentrum links en 1 rechts frontaal. Daarnaast waren er nog 3 eerder doorgemaakte herseninfarcten te zien. Eigenlijk rondom mijn hele hoofd wel, zowel in de grote als in de kleine hersenen. Dat zei mij verder vrij weinig, moet ik eerlijk bekennen. Ik sloeg alleen maar op nog 3 stuks (!?!)

Ik begreep er niets van aangezien ik een jaar eerder ook al een MRI had gehad. Toen was ik met spoed naar de neuroloog verwezen omdat ik uit 1 oog een hele dag geen gezichtsveld meer had. Toen was ik ook bij die bewuste (stress reactie) neuroloog geweest. Na die MRI vertelde hij me ook met zijn handen doodleuk wegwuivend  dat er helemaal niets aan de hand was! Mijn vertrouwen in deze neuroloog zakte naar het diepste vriespunt dat er was of is. Gelukkig heb ik deze neuroloog later nooit meer gehad.

De revalidatie-arts adviseerde om bij de neuro psycholoog een NPO (neuro psychologisch onderzoek te doen) vanwege 2 redenen. 

1. Zo konden mijn restverschijnselen goed in kaart worden gebracht

2. Met deze uitslagen hadden we iets concreets in handen voor de arbo arts. i.v.m. werkhervatting en evt later nog voor UWV mocht ik afgekeurd moeten worden.

 

Het onderzoek bestond uit 2 delen. Het eerste deel op een dinsdagochtend en het tweede deel op een donderdagochtend. Tjonge, dat viel me toch wel even tegen. Het eerste deel heb ik niet zonder tranen overleefd. Het was me echt allemaal te veel, ik zag het niet meer, wist het niet meer en had het gevoel totaal niet te presteren. Diezelfde dag heb ik 's middags als een bok geslapen.

Het tweede deel ging gelukkig heel wat beter.

De uitslag viel me nog mee, ik had gedacht heel slecht gepresteerd te hebben. Uit de testen bleek dat ik heel goed wist te compenseren, maar er duidelijk sprake was van een vertraagd verwerkingstempo, zeer verminderde concentratie waardoor het geheugen ook naliet. Het geheugenprobleem zat 'm dus niet in een geheugenstoornis maar in een concentratieprobleem.

Op basis van die uitslag werd er ergotherapie en neuropsychologie voor me aangevraagd, naast de reeds lopende fysiotherapie en logopedie.

 Zo'n 5  maanden na het herseninfarct mocht ik van de revalidatie-arts een aanvraagformulier voor het CBR invullen om te zien of ik mijn rijbevoegdheid weer terug kon krijgen. Door het doorgemaakte hartinfarct erbij, dacht ik dat het een hele kluif zou worden. Maar niets was minder waar, een week voor kerst kreeg ik een brief met toestemming zonder rijtest of aanvullende onderzoeken.

 

Wat werken betrof, besprak ik met de ergotherapie hoe mijn werkhervatting (ik was doktersassistente)moest uitzien. Gelukkig had ik de mogelijkheid om in een beperkt aantal uren per week in een aparte ruimte te kunnen werken.

Gezamenlijk werd per week bekeken wat ik in mijn werk tegenkwam en wat er eventueel aangepast kon worden, ik kreeg tips hoe ik iets op een andere manier kon aanpakken. Indien nodig zou de ergotherapeute eens op mijn werk komen kijken of er aanpassingen gedaan kon worden (denk hierbij aan andere stoel e.d.) In mijn geval is dat niet nodig geweest. Voor mij was het, zoals eerder gezegd, mogelijk om in een eigen ruimte te kunnen werken waarin ik mijn eigen tempo én werkomstandigheden (zoals géén muziek op de achtergrond en telefoon uit) kon bepalen.

Mijn werkhervatting startte 7 maanden na mijn CVA en in het begin leek het heel belachelijk, ik hoefde maar 2 uur per week te starten.. ik vroeg me werkelijk af of dit iets voorstelde. Maar hoe weinig het ook lijkt, het stelt heus iets voor ! Vergeet niet, het wordt een hervatting van je 'eigen' leven, je krijgt weer met collega's te maken voor wie het leven op een andere manier dan dat van jou is doorgegaan, naast het werken moet je er naartoe en weer terug reizen, voor de één met auto, voor de ander met de bus. Hoe dan ook, je concentratie wordt al aangesproken nog voordat je op je werk bent en ná je werk moet je de concentratie terug ook nog hebben. 

In mijn geval werd afgesproken dat elke opbouw 3 weken bekeken werd voordat een volgende opbouw plaatsvond. Na 3 weken ging ik dus 2x 2 uurtjes per week werken, voor mij was dat op woensdag en vrijdag in de middaguren (beide dagen) wat na 3 weken werd opgebouwd na 2x 3 uurtjes. Ik kreeg geleerd dat het beter was om ofwel uren ofwel taken uit te breiden, niet beide tegelijk (hier heb ik in de thuissituatie overigens ook veel aan gehad) Uiteraard is dat in elke werksituatie verschillend , in mijn situatie ging ik qua taakopbouw starten met het behandelen van mensen (op afspraak), 3 weken later kwamen er weer 2 uurtjes bij en ging ik dus naar 2x 4 uur per week, 3 weken daarna werden de taken uitgebreid naar het beantwoorden van de telefoon. En toen was er vakantie, na de vakantie hadden we een opbouw afgesproken waar ik ongelooflijk blij mee was, het voelde voor mij alsof ik eindelijk weer mee ging doen. Al hield ik wél rekening ermee dat het zou kunnen zijn dat ik niet meer het aantal uren zou gaan halen die ik voorheen werkte, maar daar had ik geen moeite mee. Ik was zo blij als een kind dat ik weer aan de balie mocht gaan plaatsnemen. Ik zou ruilen met mijn vervangster die in de aangepaste ruimte de telefoon zou gaan aannemen zodat ik me púúr om de baliewerkzaamheden  en binnenlopende patiënten kon richten.

Andere mensen verheugen zich op hun vakantie, terwijl ik niet kon wachten totdat de vakantie voorbij was zodat ik mijn geweldige plannen kon gaan hervatten. Hoe anders kan het in het leven toch lopen?!?!